अतितका चोटहरू कविता लेखक प्रकाश मगर सम्झना दैलेख

कविता   शिर्षक       निष्ठुरी

तिमी विनाको जिन्दगी मेरो
कस्तो होला सोचिरहेको छु

तिम्रो यादमा आँसु बगाएर
दुखेको मुटु झन नै दुखाएर
के पायौं निष्ठुरी भन मलाई
खुशी सारा दुनियाँ संग लुटाई

अनि
तिमी त कति भाग्यमानी रहेछौं
जिन्दगीको ठुलो खुशी पाउँदा
मनमा दुःख छ तर बाहिर हासिदेउ
रमाउन सकिन तिमी विना एक्लै

आफ्नो मान्छे आफै सँग टाडिए छ
ओठमा खुशी छैन मनभित्र पिडा
मुस्कुराउन खोज्छु तर ओठ बन्न छ
थाहा छैन तिमी विनाको जिन्दगी
जिउन कति गार्‍हो होला मलाई अब
सम्झना आउँछ पल पल तिम्रो मात्र
सम्झाउन खोज्छु तर यो मन मान्दैन
सायद तिमी विना एक्लो भएको छ यहाँ
साथ पाउँछकी अधेरीमा खोजिरहेको छ

हरायो
मलाई छोडी जादा कति रोयो मन
रूदा सम्झाए तर मेरो पागल पन
सपना देखेपछि पूरा गर्न खोजेछु
तर यो मन भन्ने कता कता हरायो
तिमी विनाको मेरो जिन्दगी अब
कसरी बाचुला म तिमी विना अब
डाडा पाखामा रमाएको पल पल सम्झिन्छु
आँखा भरि आशुका धारा आउन थाल्छ
किन किन तिमी विना एक दिन भेट नहुदा
म आफै पागल जस्तै भएको हुन्छु
 जिन्दगीभर तिमी जिउने कसम खाएको थिए
तिम्रो जिन्दगीमा  फुल बनी आएको थिए
पहिलो पटक तिमीले पत्र लेख्यौ मलाई
त्यो पत्रको जवाफ लेखेर दिए तिमीलाई
थाहा छ होला नि तिमीलाई पनि निष्ठुरी
छोडी जादा दोबाटोमा मलाई तिमीले
कति रोयो होला त्यो मेरो मन भनेर
सोचे नौ किन निष्ठुरी सायद तिम्रो झुठो
माया थियो अनि थाहा पाए मैले पनि

हो

तिम्रो जिन्दगी फुलैफुलको वारि बनोस्
म काडा बनी आउने छैन तिम्रो जीवनमा
रमाएका पल नसम्झिनु फेरि आँखा
रसाउला तिम्रो मलाई सम्झि नरुनु
कति निष्ठुरी मन रहेछ तिम्रो
पागल बनेको छु तिम्रो यादमा
न त म कसैलाई अब चिन्छु
न त तिमीलाई नै चिन्छु
पागल बनी हिडिरहेको छु बाटो बाटोमा
मनमा छ तिम्रो माया
हातमा छ तिम्रो तस्बिर
निष्ठुरी

प्रकाश मगर सम्झना
दैलेख